Als ouder herken je het gevoel. Het moment waarop de kleine koter voor het eerst zonder zijwieltjes aan het kleine kinderfietsje zelfstandig een rondje rond het huis fietst. Het liefst zou je er achteraan hollen om te kijken of de kleine wel netjes op de stoep blijft of zich niet al te erg bezeert als de bocht iets te kort wordt genomen en het struikgewas inschiet. Bij de deur wacht je echter vol vertrouwen de reis af. De eerste keer alleen of met een vriendje naar school is ook een moment en ervaring waar je de weg naar zelfstandigheid met angst en beven ondergaat. Bij elke fase waar de horizon verder wordt verbreed en er een nieuw vervoermiddel ten dienste staat, keert dit gevoel terug. Of het nu de fiets of brommer is naar school, de eerste vakantie met bus of vliegtuig, je ondergaat het gelaten maar het liefst zou je meereizen om te zien of het wel allemaal goed gaat. De eerste autorit helemaal alleen, zonder instructeur, examinator of ouder die joviaal de autosleutels overhandigd maar het bijna niet trekt van de zenuwen. Je staat op het punt de buurman te vragen er samen met jou achteraan te rijden. Je wilt immers volgen wat er gebeurd.

Drie mannen zijn ruim een week geleden begonnen aan een avontuur om samen een reis per truck te maken van Rusland naar het Chinese Peking, een rally raid nog wel. Met enkele honderden wordt dagelijks hun spoor gevolgd. Middels moderne technieken als internet en gps zenders en satellieten turen we uren naar een grijs bolletje op een digitale landkaart en stellen ons voor er bij te zijn. De bolletjes verspringen schokkerig over het beeldscherm en zelfs informatie over de snelheid kan verkregen worden. Als het bolletje langer dan 5 minuten niet beweegt beginnen we ons af te vragen wat er aan de hand is. Als de overbelaste techniek, er zijn immers duizenden van die nieuwsgierige bolletjes kijkers, het af laat weten, raken we bijna in paniek. Vandaag is het een rustdag in de rally en de bolletjes-kijk-techniek is hersteld. Het bolletje blijft onafgebroken naast het bolletje van de buurman staan. Vol met vragen tuur je naar de kaart, hoe is dit? Hoe is dat? Waar en wanneer? Hoe lang nog? En hoe laat? Op geen enkele vraag volgt een antwoord, het is een rustdag en vol vertrouwen sta je bij de deur, te wachten tot ze weer heelhuids thuis komen .....of op zijn minst weer wat van zich laten horen.

Het loopt tegen één uur in de nacht als Harrie in zijn tentje kruipt. Van veel rust is het niet gekomen vandaag. Harrie schrijft: “Ik lig nu in mijn één kamer appartement, na een dag van hard sleutelen”.

Het was vandaag 42 graden aan de rand van de Gobiwoestijn. Gisteravond zijn ze al begonnen met de voorbereidende werkzaamheden om dan vandaag de veerpakketten te vernieuwen. Vanochtend waren ze zelf ook al vroeg uit de veren en het plan was om dan rond het middaguur klaar te zijn en dan lekker te genieten van de rustdag.

Nadat de enorme klus geklaard was en de pakketten gemonteerd waren zagen ze bij nadere inspectie, dat de zogenaamde veerhandjes wel erg dicht tegen de pakketten aan zaten. Bij invering zouden deze botsen met elkaar dus het gereedschap weer opgepakt en de handjes verplaatst.

De truck kampte nog steeds met een defecte schokdemper maar na vandaag niet meer. De demper is vandaag ingevlogen, maar ook dit ging niet zonder het nodige oponthoud. Er was lichte paniek omdat de buisvormige demper met daarin vloeistof voor een bom werd aangezien.

Zag Mariola gisteren al op de foto dat een frisse wasbeurt ook geen kwaad kon en dat Marty er zeker van zou opknappen, de mannen hebben zich heerlijk gewassen in riviertje langs het bivak. Het frisse badwater komt zo uit de bergen, waar nog sneeuw ligt. Het diner vanavond was een zeer aparte ervaring, blijkbaar had nog niet iedereen zich gewassen.

Harrie besluit zijn bericht met: “We hadden een Chinees buffet met achter de tafels Chinezen die allemaal een mondkapje droegen. Het leek wel een operatiekamer! Maar het eten was wel lekker.” Ze kunnen bijna niet wachten op de dag van morgen, maar die komt al snel als Harrie zijn luikjes dichtvallen en nog maar aan één ding denkt: “Morgen gaan we duinen rijden!”.

De website van RallyManiacs bericht vandaag:

Bij Marty van den Oever (Marty's Team, MAN) moest vandaag volop gesleuteld worden. Aan beide kanten waren vier van de zes achterbladveren gebroken. Bij MAN hebben ze twee nieuwe sets gekocht. Teamgenoot Henri Jacobs: "We reden met originele achtervering. Vandaag bouwen we bladveren in die speciaal voor rally gebouwd zijn. Eergisteren reden we naast de piste, en zagen we plots een greppel van een meter breed en een meter diep. Marty ging vol in de remmen, en liet die vlak voor het gat los en gaf wat gas bij. De voorkant kwam over de greppel heen, maar de achterkant dook er vol in. Toen was het wel gebeurd met onze bladveren. "
Marty van den Oever vindt het allemaal prachtig. "Ik vind het keimooi evenement. Zo'n eerste keer moet je wel alles zelf uitvinden. Maar op de specials helpt iedereen elkaar, en dat is super."