21-01-2013: 19:55u (CL) Het is Marty niet ontgaan, dat het zesde teamlid vandaag een andere status heeft gekregen. Tevens is hij de mening toegedaan dat alle STBX-vrienden dit heugelijke nieuws best mogen weten. Uw verslaggever van de afgelopen dagen wikt en weegt en doet dan ook zo trots als een pauw (met vele veren) melding van de geboorte van zijn kleindochter Nikki.

Nu wil het toeval, dat ik eerder op de avond al beschreef hoe het is om opa te worden, ik wil het u niet onthouden:

Het krijgen van een kind is voor een vader best wel eenvoudig. De moeder heeft een veel moeilijkere taak, waar ook nog een maandenlange tijd van ongemakken aan vooraf zijn gegaan. Het worden van opa gaat een stuk makkelijker.
Je krijgt een pakje enkele maanden voor de geplande geboorte met de tekst “gefeliciteerd je wordt oma en opa”, je kijkt verbaasd, verdwaasd en had je niet echt gerealiseerd, dat het voortzetten van de mensheid ook van toepassing is op je eigen kinderen.
Ook al zijn de jongens het huis uit, het blijft soms onwennig dat ze op eigen benen staan, hun eigen keuzes maken en aan hun zelfstandig bestaan zijn begonnen. Als dan het nieuws je bereikt dat je opa gaat worden is dit lastig voor te stellen.
Toch neemt de buik van de aanstaande moeder telkens verder toe bij elke ontmoeting, dus gedroomd heb ik het niet, het is toch echt zo.
Er volgen verslagen van het bezoek aan de verloskundigen en de eerste foto’s worden bestudeerd van een mensje in wording.
Ik meen dat er een middelvinger wordt opgestoken en verwacht een opstandige jongedame, want zelfs het geslacht blijkt volgens de geleerden al vast te staan, in ieder geval met een zekerheid van 95%.
Ongeveer een dag of veertien voor de kerstdagen belanden we in een nieuwe fase. Er wordt een foto getoond van een roze mutsje, waar de naam van het ongeboren meisje al op is geborduurd. Met de hand van de aanstaande moeder worden alle letters afgedekt, behalve de eerste.
De belofte volgt dat met de kerst het mutsje zal worden gegeven en tot die tijd kan er naar hartenlust geraden worden naar de naam, maar de ouders in spe hebben het plan opgevat de kaken stijf op elkaar geklemd te houden als het om de voornaam van het baby’tje gaat.
Een N. Ik blader door de naamboeken die wij een jaar of vijfentwintig geleden doorbladerde. Ik raadpleeg websites vol met namen. In vijfentwintig jaar is er tenslotte veel veranderd, er zijn nieuwe namen bij en er is internet.
Aan het gissen komt na een aantal dagen een eind en het brengt de status van opa worden toch wel met grote stappen dichterbij.
De tijd tikt verder, het oude jaar wordt ingeruild voor een nieuwe, de oude kalenders kunnen weg, de nieuwe verschijnt aan het daarvoor bestemde haakje.
De zo genoemde uitgerekende datum nadert en wordt zelfs gepasseerd en daar is dan opeens op de 21e januari van 2013 een berichtje op de telefoon: “Vaders!”, “Nog niet op de iPad gekeken denk ik. Sam is goed bezig. 4cm ontsluiting en net een rugprik gehad”.
Nee vaders stond zijn tanden te poetsen en had nog niet veel door. De oma in wording had inmiddels wel het apparaat te pakken waarop een foto te zien was van de bevallende moeder in een ziekenhuisbed in Rotterdam.
Moderne tijden. In de uren die volgen komen er berichtjes over de ontsloten centimeters.
Het is een maandagmorgen, een normale werkdag, dus gaat de bijna opa toch op pad om de gemaakte afspraken na te komen. Voorzichtig schuifel ik rond de auto, want met een titel als opa glij je misschien wel makkelijk uit, ik heb geen idee, wat de gevolgen zullen zijn. Al snel staat het verkeer naar de afspraak muurvast op de snelweg. Nederland ligt onder een wit dek van sneeuw en hier en daar zijn slippartijen.
Oplettend op de weg en omleidingsroutes volgend omdat er auto’s in de sloot zijn beland kom ik op de plaats van bestemming. Het geplande werk wordt met spoed gedaan en enkele zaken uitgesteld tot later in de week.
Op de weg terug denk ik terug aan de statistieken die ik vijfentwintig jaar geleden bijhield. Ik kon toen niet veel doen, behalve bijhouden hoe vaak er een wee was en hoe lang die dan duurde. In een tweestrijd belandde ik toen. De aanblik van de weeën trotserende moeder hoopte op het ophouden er van, maar de verloskundige had mij geleerd dat het nodig was en naar mate de frequentie toe zou nemen als mede de intensiviteit, dan was het einde van de zwangerschap in zicht en kon het nieuwe leven beginnen.
Er volgt een berichtje op de telefoon van de broer van de aanstaande vader: “Dag bijna opa!”
Even denk ik dat hij recentere informatie heeft dan ik, dus bel om te horen wat de status is, maar de bijna oom, zit ook in het zend-berichtjes-door-circuit en laat weten ook vol spanning de verdere mededelingen te volgen.
Ik meen dat bij primitieve stammen het hele dorp onderdeel uitmaakt van een bevalling, hier is het toch vooral een gebeurtenis in de intimiteit. Moderne tijden zijn het en daar hoort het zenden van berichtjes bij. Wij zijn er als naaste familie toch maar mooi een beetje bij.
Tik-tak. Tik-tak. De klok tikt de melodie van het kleuterprogramma wat wij jaren geleden dagelijks bekeken. Tik-tak.
Om achtendertig minuten over twaalf in de besneeuwde middag van de 21e januari volgt het bericht dat er al zeven centimeter ontsluiting is.
Concentratie bij de werkzaamheden is lastig, maar het werk kan worden gestaakt als om twaalf over twee het berichtje “Nikki is r” wordt ontvangen.
Het is zover, het viel eigenlijk reuze mee, ik ben opa geworden! Niets voor hoeven doen! Je wordt het zo maar per telefoon en dat zelfs zonder een speciale App.
We spoeden ons naar het ziekenhuis om de kersverse paps en mams te feliciteren en te zien hoe het met ze gaat. Natuurlijk ook reuze nieuwsgierig naar het wereldwondertje die zojuist is gearriveerd.
In een enorm gebouw waar veel ellende de boventoon voert is gelukkig ook een afdeling van nieuw leven, de kraamafdeling, maar waar is die dan? Niet in het kraamhotel, maar via de hoofdingang naar een afdeling DE, er zou ook later koffie volgen en een beschuitje, en dan naar de vierde verdieping.
Achter een enorme deur ligt daar een uitgetelde moeder en zit ons ventje met kleine oogjes van de slaap met een klein meisje in zijn armen. Het mutsje, een vereiste in het ziekenhuis, wil niet blijven zitten op het hoofdje van het grietje dat om vier over twee werd geboren.
Als opa meen ik een taak te hebben in het maken van foto’s want de kersverse vader heeft daar geen tijd voor, die geeft de eerste fles aan een jongedame die er wel raad mee weet en het in een nieuw record leeg lurkt.
Voor het verplichte boertje wordt gevreesd, zou ze de boel onder spugen of niet? Ze gedraagt zich voorbeeldig. Ze huilt niet, ze kijkt wat in de rondte. Staart naar mensen die ze nog nooit gezien heeft, wel gehoord. De kersverse oom arriveert met een knuffel-konijn zo groot, daar zijn geen hokken voor.
De nieuwe moeder kletst bij met haar ouders en wacht op het moment dat ze zich kan opfrissen onder de douche. De twee broers staan naast een transparante plastic bak, die dienst doet als wieg. Ze grappen, dat een baby toch niet echt mooi is. De nieuwbakken vader kijkt nog eens goed en merkt dan toch op: “toch is ze voor een baby niet lelijk!”
Ik zend met de moderne middelen die ons tegenwoordig ter beschikking staan de eerste foto’s rond van mijn kleindochter. Ik ben trots, alsof ik in de totstandkoming enig aandeel heb gehad, maar behalve het doorgeven van enkele genen, heb ik er weinig aangedaan. Zo wordt je dus opa, nou dat valt best wel mee!

Otto

og@omito.nl